Daar gingen we dan vrijdagavond, Jack en ik samen in de auto, 3 meiden alleen achterlatend in huis. Op naar Harlingen. Al snel werd het donker en al rijdend over de afsluitdijk hadden we een mooi uitzicht op de maan die over het water schitterde. Aangekomen in Harlingen konden we de auto makkelijk parkeren, haalden we onze rugzakken uit de auto en liepen richting boot. We aten eerst even een visje en daarna ons bakje zelf meegenomen pasta. Ook al was het winderig, nat en koud we bleven buiten omdat het uitzicht op de lichtjes van Harlingen zo mooi was. Ook op de boot, ook al waaide het stevig en ging het zelfs (weer) regenen, bleven we op het dek om alle sterren te zien en de prachtige maan langer te aanschouwen. Na een boottocht van 2 uur kwamen we aan op Terschelling, onze elektrische fietsen stonden klaar (nog nooit op gefietst, maar dit ging verbazend makkelijk). Wij stapten op de fiets en onder het licht van de vuurtoren, de maan en de sterren reden wij naar Oost Terschelling, zo’n 12km. Een machtige rit zo in het pikdonker. Af en toe een wandelaar net ontwijkend. Aangekomen bij Puur (onze camping op Oost-Terschelling) stond er een prachtige Glamping-achtige tent. Na enige uitleg van de eigenaar kropen wij koud en moe onder de dekens, in de hoop snel in slaap te vallen. Daar had ik me toch mooi in vergist. De buren waren met 6 dames en hadden een feestje. Tevens hadden onze achterburen een klein kind dat niet echt zin had om te gaan slapen. Daarbij kwam dat de storm enorme herrie maakte met onze tent. Nu weet ik weer waarom ik niet wil kamperen, tsja dat kun je snel vergeten zijn als je ziet hoe prachtig deze tent is en ook het enige slaapplekje wat ik in augustus nog kon boeken.
Na een gebroken nacht en vreselijk slecht weer, lees regen en storm, genoten we rustig van ons eigen meegenomen ontbijtje en een kopje koffie in de tent. De zon liet zich even zien dus hop snel hardloopkleren aan en samen een rondje benen loslopen. Ongelofelijk wat had ik het zwaar, vol tegen die wind in, door de duinen en de regen die toch weer ging spetteren. Eerlijk ik had er weinig zin en geloof in. Alles voelde zwaar. Daarna douchen en naar Midsland voor wat boodschapjes en een lekker kopje koffie. Heerlijk die elektrische fietsen, we crossten die zaterdag nog veel het eiland over. Na ons kopje koffie kwamen we Frans en Astrid tegen. Leuk om ze even te spreken, zenuwen en het weer even besproken. Fijn even die vertrouwde gezichten.
Daarna snel door naar de tent om lekker even een tukkie te doen en sport te kijken met onze benen omhoog.
We moesten/ konden onze t-shirts ophalen in West-Terschelling (dat zou weer 12km heen en terug zijn) iets waar we niet zo’n zin meer in hadden, tot Frank in de app zijn t shirt liet zien. Direct zeiden we tegelijk: “hop die gaan we halen!”. Dus in de regen op de fiets naar West. Dat was wel even fijn want zo konden we de start en de finish zien, de tasafgifte plek en de sfeer even proeven. Dit was er in Oost nog niet echt, behalve alle beren langs de weg. Tevens nog even een warme muts gekocht, ik had het steeds zo koud van al die wind en regen en je wordt natuurlijk ook niet warm op een elektrische fiets die wij steeds in standje High zetten om overal snel heen te scheuren. Weer thuis na 25km op de fiets weer warm worden en luisteren naar de stromende regen tegen de tent. Ons bedenken hoe we dit morgen in godsnaam zouden gaan doen. Het idee alleen al dat we in de stromende regen 12km naar de start zouden moeten fietsen en dan pas zouden beginnen aan die 42,1 km.
Eerst maar weer koffie, joggingbroek aan en een elektrisch kacheltje gevonden waardoor de tempratuur van 14 graden gelukkig naar 19 ging.
Toch moesten we weer onze een beetje natte kleren aan omdat we heerlijk pasta zouden gaan eten met Frank, Rene, Astrid en Bianca. We hesen ons weer op de fiets de stromende regen in naar Midsland. Wat een heerlijke avond werd het, droog, warm, heerlijk eten en fijne gesprekken. Deze avond werd al weer heel waardevol. Mooi om elkaar steeds beter te leren kennen en ik me besefte hoe blij ik ben trainer te mogen zijn van de DRV toppers.
Ik was opeens heel moe en wilde graag terug gaan fietsen om te gaan slapen. Wij hebben de koffie en dessert overgeslagen en zijn naar Oost gereden.
Daar aangekomen alle soorten scenario’s kleding neer gelegd voor de dag erna. Fijn was dat we pas om 12 uur zouden startten dus we konden uitslapen en rustig nog 10 keer konden twijfelen over onze kleding. Snel onze tassen alvast ingepakt en opgeruimd om de dag er na om 10 uur uit te kunnen checken. Wat de eerste nacht al heftig was werd de tweede nacht nog veel erger. De storm huilde om onze tent heen de regen leek wel hagel, het was een nacht met veel onderbrekingen. We werden wakker en de regen tikte alweer op de tent, dit was echt niet wat ik gehoopt had voor deze marathon maar ik leek er vanmorgen wel vrede mee te hebben, het was wat het was. ‘s Avonds in overleg met mijn trainer Tiny het plan nog aangepast. Normaal zou ik rustig beginnen en naar het eind toe versnellen maar met deze weersomstandigheden tot 16km wind mee dan veel regen en bij 30km het strand op vol in de wind en het laatste stuk alleen maar regen en veel wind tegen. Het plan iets aangepast. Iets sneller weg, genieten van de wind mee, niet te gek hard en dan vanaf 16km 5min de km gaan lopen en krachten niet verspillen. Niet vechten tegen het slechte weer, maar het nemen zo als het was.
De regen ging over in een miezer dat betekende dat we redelijk droog over konden fietsen. Dus rustig ontbijten, we merkten beiden al wel iets van wedstrijdspanning omdat het eten niet heel makkelijk ging. Eenmaal besloten wat we aan zouden trekken, jack korte broek ik semi lange broek, bang voor kramp met al die kou en nattigheid. We mochten onze tassen bij Frank en Astrid brengen zij sliepen in West in het hotel vlak bij start en finish. Hier zouden we na de race ook mogen douchen. Wat een fijn vooruitzicht was dit al. Frank zat er al helemaal klaar voor toen wij toch weer redelijk nat aankwamen. Hij had er zo te zien zin in. Fijn om hem zo te zien. Jack had ook goeie zin, ik was ondanks dat ik met mezelf afgesproken had dat ik niet voor een tijd zou/kon gaan toch weer erg zenuwachtig. Het liefst zou ik ergens over mijn nek gaan, maar dat leek me zonde van de broodjes die ik met veel pijn en moeite op had. Na even rust, kletsen met Frank en Astrid fietsten Jack en ik al wat eerder naar de start omdat ik voor elke 5km zelf flesjes had gemaakt met drinken die ik af moest geven. Die zouden op tafeltjes staan langs het parcours.
Nadat we de flesjes afgegeven hadden, zijn we naar de kledingafgifte gegaan. Onze vuilniszakken om. Wat een hoop mensen, maar wat een heerlijke sfeer heerste er. Jack en ik mochten in het wedstrijd vak staan. Waar mij tot 3x toe gevraagd werd of ik even de vuilnis zak omhoog wilde doen of ik wel echt een wedstrijdnummer op had. Ik zag er dan misschien toch uit als amateur. Tsja ik had meer kleren aan dan de andere wedstrijd dames, maar stond nog helemaal achter mijn keuze.
Voor de start hielden we even stilte voor de man die aangespoeld was na het tragische bootongeluk een paar weken daarvoor. Hij was die ochtend op het strand gevonden. Het was mooi even helemaal stil voor de start en toen vertrokken we. De regen kwam al lekker naar beneden de wind stond goed en er waren echt massa’s mensen in het dorp die ons aanmoedigde. Ik liep vanaf de eerste stap heerlijk. Ik genoot van alle aanmoedigingen en lachte vrolijk terug naar iedereen.
De eerste kilometers vlogen letterlijk voorbij, ik liep makkelijk en dit stuk de weg naar Oost hadden Jack en ik in die 2 dagen al zoveel gefietst dat ik iedere steen al bijna kende.
Mijn flesjes stonden netjes elke 5km klaar en het eten van mijn block’s en gums ging heel prima. Ik liep het eerste stuk op met een oude bekende. Ook zag ik langs de weg Peter veldhuis, Peter Muilman ons loopmaatje en Rene en Bianca staan. Heerlijk bekende gezichten. Peter en Rene zouden 1.5 uur later de halve marathon gaan lopen en die zouden rond 27km op ’ons’ parcours terecht komen. Nog maar even niet aan denken. Ik liep heerlijk met 4 mannen op soms ging het me iets te hard dan liet ik ze gaan, maar in de duinen rond 17km liep ik weer achter ze aan. Ik had niet veel gedachten alleen maar genieten en soms dacht ik wat gaat het makkelijk hard, dat zal wel door de wind komen. Maar toen we na 17km de duinen in draaide en het flink op en neer ging tegen de wind voelde ik me nog steeds heel sterk en ik dacht even dat ik nog steeds de wind mee had? Zolang ik dit tempo vast kan houden, blijf ik gaan. In de duinen kwam ik wel af en toe alleen te lopen, maar ik vond het prima. In het begin had ik me daar druk om gemaakt in de duinen tegen de wind kun je echt maar beter bij een groep zitten…nou mooi dus niet. Tussen 20 en 30 gingen de duinen en bossen op en af en kwam de regen echt met bakken naar beneden. Op dat moment had ik niets droogs meer aan mijn lijf. Als eerste kwam ik Rene tegen. Op een stuk waar ik eigenlijk liep te balen omdat er opeens zoveel halve marathon mensen op ‘ons’ pad liepen. Ik dacht alleen maar jullie hebben pas 10km gelopen en lopen nu al te sjokken, ga aan de kant mijn hele ritme gaat er aan. Maar toen zag ik Rene, ik moedigde hem aan en hij riep:”lig je op schema?“ Ik riep: “ja geloof het wel”. Ik liep echt nog heerlijk. Bij 30km miste ik mijn flesje en raakte ik een klein beetje in paniek, maar dat was snel over. We gingen het stand op en ik zag Peter lopen. “Hé Peter succes!!” Hij riep: “Mas loop je op schema?” En ik riep terug:”ja ik geloof het wel.”
Tussen 30 en 36 liepen we 10 rijen dik over het strand nog steeds iedereen inhalend. Het ging zo lekker. De duinopgang op bij 36 vol door het mulle zand ik liet me niet gek maken liep nog steeds voor mijn gevoel heel makkelijk naar boven, daar niet buitenadem geraakt en verder. Door de bossen met steeds meer mensen achter me latend.
De laatste 3 km lag er iemand op de grond met veel mensen er omheen, er werd geroepen doorlopen niet kijken. Ik zag dat er iemand werd gereanimeerd, een heftig gezicht en iedereen werd ook stil en liep door. Even schoot het door me heen, het zal toch niet Jack zijn? Maar ja terug rennen was niet echt een optie. Er kwamen meerdere ambulances door het veld heen rijden en we gingen allemaal de berm in om ruimte te maken. Ook hoorden we een trauma helikopter het werden 3 stille kilometers met een hele hoop gedachten. Ik had al een tijd niet op mijn klokje gekeken en toen ik de 40km gepasseerd was dacht ik even kijken ik zag 3.20 minuten staan ik dacht he…ik ga onder de 3.30 lopen. En heb de laatste twee km nog even aangezet. Eenmaal door de finish moest ik enorm huilen als ontlading. De vrouw die mijn medaille gaf vroeg: “wil je een knuffel?” Em ik zei:”ja!!”. Iets verderop zag ik Jack opeens en toen kwam de ontlading, euforie en het fijt dat hij het niet was die daar lag allemaal los. Maar ook de gedachten dat we een prestatie hebben neergezet, wat een doorzetters in dit enorme takken weer op dit loodzware parcours en toch een pr en een machtig weekeind samen.
Jack scande mijn uitslag (dat kon met een QR-code gelijk op je startnummer) bleek ik nog 3e vrouw 40+ geworden te zijn. Jack stond te rillen van de kou en ik had het al niet heel veel beter. Met een beker bouillon van de organisatie liepen we naar de kleding afgifte waar we zo goed en zo kwaad als het konden onze beetje droge kleren aan deden.
We moesten nog even wachten op de huldiging en daarna de kroeg in. De prachtige verhalen van Frank, Rene en Jack aanhoren. Wat een toppers zijn dat ook blij dat ik ze af en toe mag helpen met trainingen. Maar ook van Astrid en Bianca. Dank allemaal het was een machtige Marathon..3.28.51…yessss Ik ben benieuwd naar de verhalen van de rest van de DRV groep die volgend weekeind naar Schiermonnikoog gaan.
コメント